Een sprong in het diepe
Milan (19) kwam er door vrijwilligerswerk achter dat hij helemaal niet happy werd van Informatica. Hij vond zijn passie en plezier in het helpen van kinderen. Op het laatste moment veranderde hij zelfs nog zijn studiekeuze, en nu doet hij iets waar hij echt blij van wordt.
"Ik wilde iets goeds doen met mijn tijd, dus ben ik gaan zoeken naar vrijwilligerswerk. NLvoorelkaar was de eerste website die ik vond en via deze site heb ik contact opgenomen met het logeerhuis in Huizen. Het leek me altijd al wel leuk om iets met kinderen te doen. Dit zijn kinderen met een beperking, dus voor mij een grote uitdaging. Ik vond dat ik mezelf wel eens letterlijk en figuurlijk in het diepe mocht gooien, dus heb ik een bericht gestuurd.
Nu zwem ik elke week op zaterdag met een groepje kinderen. Eerst help en eet ik mee tijdens de lunch en dan lopen we naar het zwembad. Indien nodig help ik bij het omkleden. Vervolgens ga ik dan lekker zwemmen met mijn groepje. We gaan overgooien met opblaasballen, en van bommetjes krijgen sommige kids geen genoeg!
Nu studeer ik iets wat ik diep van binnen echt wil.
De kinderen vinden het superleuk dat ik er altijd ben, en van de begeleiders krijg ik ook heel veel waardering. Dit geeft mij veel voldoening. Daarnaast ben ik erachter gekomen dat ik deze doelgroep erg leuk vind, iets wat ik eerder nog niet wist. Ik heb er op het laatste moment zelfs voor gekozen om mijn studiekeuze aan te passen. Nu studeer ik iets wat ik diep van binnen echt wil.
Ik zou iedereen aanraden om eens buiten je eigen comfort zone te stappen en vrijwilligerswerk te proberen. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar zo leerzaam en leuk. Je ontdekt een heel andere wereld die je anders misschien niet had gezien. Nu ben ik gelukkiger dan ooit, elke zaterdag weer opnieuw."
Voor meer sportieve klussen klik dan hier.
Zehra en Anne
Zehra en Anne "Daar stond ik dan, al een half uur te zoeken tussen de kinderboeken in de bibliotheek. Wat zou ze leuk vinden? Wat leest een kind van 4 in godsnaam? Zou ze van dieren houden? Ik wist het écht niet en besloot uiteindelijk maar om mijn kansen te spreiden. Met een overvolle tas kwam ik uiteindelijk naar buiten gestormd. Ik was klaar om mijn eerste voorleessessie met Zehra te beginnen.Meteen toen ik binnenkwam voelde ik me helemaal thuis. Lekker met mijn sokken op de met paars fluweel beklede bank kruipen, een Turks theetje erbij en een vrolijke betweter in een prinsessenjurk die geen minuut stil kon zitten. Dat was de rode draad van alle voorleesuurtjes wel, denk ik zo. Zehra was een energieke spring-in-het-veld die het véél te leuk vond dat ik kwam. Voordat ik mijn jas uit had, moest er alweer een nieuw tasje geshowd worden of werd ik de poppenhoek ingetrokken om te spelen. Zehra was een energieke spring-in-het-veld die het véél te leuk vond dat ik kwam Maar ik kwam natuurlijk om voor te lezen. Zehra had namelijk erg veel moeite met de Nederlandse taal. Ze was net naar de basisschool gegaan en kon haar klasgenootjes en juffrouw bijna niet verstaan. Ook kon ze zichzelf niet verstaanbaar maken in het Nederlands, wat erg vervelend voor haar was. Ik kwam elke week een uurtje voorlezen, om haar een beetje te helpen.Vorige week heb ik Zehra haar diploma mogen geven en wat was ze trots! En vooral: wat was ik trots! Het is gek om terug te kijken op deze 20 weken, en te bedenken hoe snel het eigenlijk is gegaan. In het begin waren 'ja' en 'nee' de enige woorden die ze tegen me zei. Zinnen maken gingen bijna niet, en ze wist niet hoe ze me dingen kon vertellen.. Nu kletst ze me de oren van mijn kop over wat ze gedaan heeft op school die dag en legt ze me precies uit waarom ik de grote zus ben en dat ik de poppen op tijd eten moet geven. Tja.. nu is het weer aan haar moeder om deze spraakwaterval aan te horen!" Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal