Sjaak voor Den Helder
"Eigenlijk zouden we wel meer geopend willen zijn, maar dan moeten er vrijwilligers bij". Aan het woord is Sjaak Mooij (63) in het kloppende hart van het lichtschip Texel oftewel de machinekamer. "Na het overlijden van onze "kapitein" Lyda ben ik hier nu de regelaar. En dat is best nog wel pittig. Ons lichtschip is het oudste Nederlandse lichtschip dat nog bewaard is gebleven. Door de moderne ontwikkelingen met plaatsbepaling op zee was de aanwezigheid van een lichtschip in de Nederlandse wateren niet meer noodzakelijk".
Sjaak in het kloppende hart van het lichtschip Texel
"Op dit moment zijn we met een leuk team vrijwilligers bezig om ons lichtschip weer in de oorspronkelijk staat terug te brengen. Veel, maar ook dankbaar werk. Een aantal collega's heeft nog dienst gedaan op het lichtschip en kunnen hierover mooie verhalen vertellen. Lichtschip Texel kan niet zelf varen en moet dus als het ergens heen wil gesleept worden. Zo zijn we met Maritieme dagen ook in Medemblik en Den Oever geweest. Dat zijn de krenten in de pap. Zelf heb ik jarenlang bij de Koninklijke Marine en Gulf gewerkt als machinist en in juli ben ik 14 jaar met FLO. Ja, en het bloed kruipt waar het niet gaan kan en zo ben ik op het lichtschip Texel al weer jarenlang voor het grootste deel bezig met elektro en technische zaken. Zo blijf je tussen de mensen en je blijft bezig".
Tinus voor HollandsKroon
Tinus voor HollandsKroon Tinus Keizer (60) uit Wieringerwaard werd drie jaar geleden ernstig ziek. Na vele behandelingen kwam hij er gelukkig weer bovenop maar raakte wel zijn baan als Z-verpleegkundige bij Noorderhaven in Julianadorp kwijt. Moest met zijn vrouw noodgedwongen verhuizen naar een kleiner huis met een kleinere tuin en daardoor ook nog stoppen met zijn beestenhobby. "Mijn vrouw werkt nog en daar zat ik, de muren kwamen op me af." Nu bezoekt hij iedere week acht ouderen "om leuke dingen met ze te gaan doen". Wat vindt u leuk Na het zien van een tv-programma met Geer en Goor, waarin ze als vrijwilligers met ouderen op stap gingen, besluit Tinus ook vrijwilliger te worden. Eerst is hij actief bij verpleeghuis Den Koogh in Den Helder, maar dat is niet helemaal wat hij zoekt: "Ik ga liever de wijk in, naar de mensen thuis. Mensen die behalve de zorg vaak bijna niemand zien, van wie de kinderen ver weg wonen en die dreigen te vereenzamen." Zo ben ik via diverse organisaties en Noordkopvoorelkaar aan acht mensen gekomen in Den Helder, Schagen, Julianadorp en 't Zand waar ik iedere week naar toe ga. En ik vraag altijd: wat vindt u leuk? Het kan van alles zijn: autorijden, een terrasje pakken, winkeltjes kijken, wandelen of boodschappen doen. En als het slecht weer is gaan we binnen spelletjes doen of lekker kletsen. Ik heb er bijna een weektaak aan. Ik rijd wat af, maar ik vind het heerlijk om te doen." Vrijwilliger geïnspireerd door Geer en Goor Regie in handen Mevrouw Nanne–de Wit, "geen mevrouw, gewoon Molly, driekwart van 't Zand kent me als Molly", woont zelfstandig in de Zandstee. In april wordt ze 92. Ze hoort slecht en ziet nog maar voor 3%. Ze is ziek geweest, maar nu zit ze op haar stoel bij het raam te wachten op Tinus en uw verslaggever. "Je zou je pak aantrekken", is het eerste wat ze zegt, want dat hebben ze vorige week afgesproken. Mevrouw is naar de kapper geweest en heeft haar mooiste mantelpakje aangetrokken voor de foto. Ze heeft ook al bedacht voor welke wand de foto moet worden genomen. "Ik ben gewend de regie in handen te nemen hoor, ik wil graag alles controleren. "In mijn sterrenbeeld staat, dat ik niet overdonderd wil worden". Terwijl Tinus koffie en thee maakt vertelt mevrouw Nanne over haar leven. Over haar ouders die altijd horecazaken hadden, over de oorlog en het huwelijk met haar grote liefde boer Tinus Nanne en haar vier kinderen. Blijven lachen Dochter Rika heeft via de website van Noordkopvoorelkaar geregeld, dat Tinus iedere vrijdagmorgen bij haar op bezoek komt. "Ik ben zo blij met hem, we knappen er allebei van op want we lachen veel. Je moet wel blijven lachen! Het is nu te koud om naar buiten te gaan, maar voor ik ziek werd ging ik met Tinus wandelen, ik in de rolstoel, en boodschappen doen. We drinken koffie of thee en zitten gezellig te praten. En ik probeer nog een beetje soepel te blijven door over de gangen en trappen te lopen en ik stap af en toe het balkon op voor een beetje frisse lucht. Ik luister graag naar licht klassieke muziek en lees wat met behulp van een apparaat dat alles sterk vergroot. Maar ik ben heel blij met het wekelijkse bezoek van Tinus." Door: Martin Swart Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal